Rozdział 6

Hejka :) Napisałam ten rozdział już dawno dawno temu, ale nie miałam jak go dodać bo internet wyzionął ducha i dopiero teraz dodam go od przyjaciółki.
Dziękuję za krzepiące słowa to one pozwoliły mi napisać ten rozdział. Muszę przyznać że początek jest trochę nudy i źle napisany ale późniejsza akcja bardziej mi się podoba i mam nadzieję iż wam też przypadnie do gustu :)
Proszę o komentarze z waszą oceną :*
Życzę miłego czytania.

- Musisz to zrobić tak, aby energia skumulowała się w twoich dłoniach a reszta to kwestia gestykulacji. - powiedział Choi , pokazując mi jak to mam zrobić. Tak jak powiedział wczoraj, od razu po kolacji zabrał mnie w miejsce oddalone od szkoły. Chłopak najwyraźniej miał boską cierpliwość ponieważ nadal ze spokojem mówił mi co robiłem źle.
- Skoncentruj się - mruknął mi do ucha. Nawet nie wiedziałem kiedy brunet znalazł się za mną, złapał moje dłonie i machnął nimi w górę, a nad naszymi głowami zerwała się prawdziwa wichura. Gdy dotknął mojej skóry, momentalnie przeszedł mnie dreszcz, taki jak na stołówce, lecz nic się nie stało.
- Udało się ! - krzyknąłem, rzucając się chłopakowi na szyję. Jakąś chwilę zajęło mi zrozumienie jak to musiało wyglądać, więc szybko się od niego odsunąłem i skołowany czekałem aż się odezwie. Minho tylko uśmiechnął się do mnie i potargał mi włosy.
- Bardzo dobrze, teraz spróbuj sam. Pokarz mi jaką mocą dysponujesz. - poradził siadając na ziemi i czekając aż zabiorę się do roboty. Czułem się dość niekomfortowo będąc w centrum uwagi. Zamknąłem oczy i zacisnąłem pięści. Nie wiem dlaczego, ale przypomniały mi się wszystkie momenty, kiedy starsi i bardziej masywni uczniowie szkoły, do której uczęszczałem jeszcze nie tak dawno, gnębili mnie na każdym kroku. Przez te wspomnienia ogarnęła mnie złość, odruchowo machnąłem rękoma co wywołało prawdziwe tornado. Przerażony i zszokowany Choi poderwał się z ziemi, podbiegając szybko do mnie. Z szeroko otwartą buzią przyglądał się temu zjawisku. Gdy trąba powietrzna zaczęła zmierzać w kierunku szkoły zacząłem nerwowo trajkotać.
- STOP !!! - wrzasnąłem, na co tornado zmalało, a po chwili nastała cisza. Nie przypuszczałem, że tak łatwo przyjdzie mi zapanować nad tym żywiołem.
- Taemin, wiesz czego ty w tej chwili dokonałeś ? - zapytał, lecz widząc moją zdezorientowaną minę, tylko głośno westchnął. - zapanowałeś nad wiatrem za pomocą głosu ! Jeszcze nikt w całej historii, tego nie potrafił. Skoro mogłeś to przerwać, to może spróbujesz też wywołać. Spróbuj z ogniem. - powiedział podekscytowany.
Zaraz, zaraz czy on chciał żebym eksperymentował z ogniem w lesie ? Czy on zwariował ?! Rozejrzałem się w okół siebie i nie myśląc nad tym długo puściłem się biegiem w kierunku szkoły.
Nie odwróciłem się nawet, żeby sprawdzić czy Choi nie podąża za mną. Dopadłem drzwi wejściowych i skierowałem się na dach budynku. Zdziwiłem się trochę ponieważ wejście nie było w żaden sposób zabezpieczone. Usiadłem obok jakiejś wysokiej kolumny pogrążając się we własnych myślach. Minho był niepoważny każąc mi wywoływać ogień w lesie, przecież mogłem wznieść pożar.
- Hej, mały co ty tu robisz ? - zapytał ktoś wyłaniając się z ciemności. Chłopak miał platynowe włosy i był bardzo dobrze zbudowany. Gdy zorientował się, że go widzę zszokowany zbliżył się o kilka kroków, zmniejszając odległość pomiędzy nami.
- Ty mnie słyszysz ? - zapytał, ponownie się do mnie zbliżając i siadając obok.
- Siedzisz obok mnie, więc jak mogę cię nie słyszeć ? - powiedziałem zakładając kaptur na głowę.
- Żadna osoba, która tutaj przyszła nigdy mnie nie widziała a co dopiero słyszała. - oznajmił smutno na mnie patrząc. Nie za bardzo rozumiałem co miał na myśli, mówiąc takie rzeczy.
- Umarłem jakieś pięćdziesiąt lat temu. Zostałem wypalony przez swój własny żywioł i od tamtego czasu nawiedzam tę szkołę... albo nie, złe słowo. Jestem jej elementem. - powiedział, podczas kiedy ja patrzyłem na niego jak na idiotę. No ba ! Jeszcze potrafię widzieć duchy ? Super, wręcz świetnie, tego mi jeszcze do szczęścia brakowało.
- Udowodnij to - warknąłem, mrużąc podejrzliwie powieki. Duchopodobne coś wstało i podeszło do krawędzi dachu i najnormalniej w świecie skoczyło w dół a ja jak taki ostatni głupek stałem w tym samym miejscu z otwartą buzią.
ON naprawdę to zrobił ! Skoczył z budynku, który miał pięć pieter. Już chciałem uciekać z miejsca zdarzenia, gdy po chwili drzwi się otworzyły.
- Teraz mi wierzysz ? - zapytał, rozkładając ramiona i pokazując iż nic się nie stało. Od nadmiaru stresu zamknąłem oczy i po prostu zemdlałem, a czarna otchłań pochłaniała mnie coraz bardziej.

- Doktorze, dlaczego on jeszcze się nie budzi ? - zapytał czyjś załamany głos. Na sam dźwięk moje serce zabiło mocniej. Mimo tego iż słyszałem wszystko co się w okół mnie działo, nie potrafiłem otworzyć oczu. Pozostało mi tylko korzystać z jednego ze swoich zmysłów.
- Taemin słyszysz mnie ? Czy on mnie słyszy ? - zwrócił się do doktora łapiąc moją dłoń.
- Nie jestem pewny, bardzo możliwe - odpowiedział notując coś, głośno kreśląc długopisem.
- Co mu się stało ? - zadał kolejne pytanie, kurczowo trzymając moją dłoń, tak jakby to była jego ostatnia deska ratunku. W sumie nie wiedziałem nic, jak długo już tak leżę i kto mnie znalazł gdy zemdlałem na dachu.
- Zdarza się, że osoby które są bardzo zestresowane, odłączają się od realnego świata i próbują zregenerować się na własną rękę. Czasami mózg wyłącza się na dłużej i nie mamy na to żadnego wpływu.- wytłumaczył i opuścił pomieszczenie.
- Minee, przepraszam że tak na ciebie naciskałem. Teraz wiem jaki ciężar spoczywa na twoich barkach. Obudź się, nie mogę patrzeć na to że leżysz taki bezbronny a ja nie mogę nic z tym zrobić - wyznał łamiącym się głosem. Na jego słowa moje serce zamarło. Co zmieniło się w naszych relacjach przez ten czas ? Miałem ochotę zagryźć dolną wargę, lecz nadal nie mogłem wykonać żadnego ruchu. Mentalnie wywróciłem oczami, pierwszy raz w życiu czułem się taki bezradny.
- Dzwonił Kai, powiedziałem mu że wyjechałeś na kilkudniowe wykłady. On też się strasznie martwi.- kontynuował swoją wypowiedź. O nie, Jogin... Całkowicie zapomniałem o tym, że miałem do niego zadzwonić. Martwił się, czułem się źle ponieważ zawracałem mu głowę swoją osobą. Tak bardzo chciałem się wybudzić i pozałatwiać wszystkie sprawy, lecz mój umysł i ciało mi na to nie pozwalały. Chciałem dać mu jakiś znak, że go słyszę ale nim zdążyłem cokolwiek wymyślić, ponownie pochłonęła mnie ciemność i znowu spadłem w piekielną otchłań.

- Minho idź odpocząć. Siedzisz tu od czterech dni. Musisz odpocząć ja i JinKi posiedzimy przy nim w tym czasie. - powiedział ktoś z troską. Chwilę zajęło mi rozpoznanie ów głosu. To był Key, a z nim Onew... oni też się martwili.
- Nie, chcę być przy nim gdy się obudzi.- oznajmił stanowczo, na co moje serce znowu zabiło mocniej. Dlaczego tak bardzo zależało mu na tym aby przy mnie trwać ? Mentalnie zmarszczyłem brwi, miałem serdecznie dosyć tego bezowocnego leżenia. Miałem dużo spraw do załatwienia, które nie mogły czekać.
- Choi idź odpocząć dam sobie radę.- wymruczałem ledwo dosłyszalnym głosem. Wszystkie twarze skierowały się w moją stronę a w oczach Minho dostrzegłem łzy. Chłopak uśmiechnął się i przytulił mnie mocno, czego się w ogóle nie spodziewałem. Z trudem odwzajemniłem uścisk i posłałem mu słaby uśmiech.
- Boże Taemin, nareszcie do nas wróciłeś.- powiedział delikatnie głaszcząc moją dłoń. Nie wiem dlaczego, ale ten gest wydał mi się bardzo intymny. Zarumieniłem się lekko i zamknąłem oczy.
- Możecie nas zostawić na chwilę samych ? - poprosił brunet a reszta pokiwała głową i wyszła. Spojrzał na mnie z powagą, nadal pocierając moją dłoń.
- Chciałbym cię przeprosić...- zaczął lecz przerwał słysząc moje westchnienie.
- Minho.. posłuchaj mnie teraz uważnie. To nie twoja wina, nie możesz się obwiniać. Jak mogłeś opuszczać zajęcia i trwać przy mnie, gdy byłem nieprzytomny ?- powiedziałem na jednym wdechu, kręcąc głową.
- Nie wiem dlaczego, ale nie mogłem, albo nie chciałem od ciebie odchodzić. Moje miejsce zawsze będzie przy tobie.- odpowiedział nieco zbity z tropu a ja znowu miałem to dziwne uczucie w sercu. Musiałem jak najszybciej porozmawiać z Kibumem, działo się ze mną coś niedobrego. Nigdy wcześniej nie doznałem takiego uczucia. Uśmiechnąłem się do chłopaka, oparłem głowę na miękkich poduszkach, przymykając oczy.
- Minho, obiecaj mi coś - powiedziałem sennym głosem. Chłopak podniósł głowę zaskoczony moją prośbą.
- Obiecaj mi, że gdy tylko wyjdę ze skrzydła szpitalnego, wrócimy do dalszych treningów. - poprosiłem. Brunet głośno westchnął i pokiwał przecząco głową.
- Minee, rozmawiałem z lekarzem. Przez najbliższy tydzień powinieneś odpoczywać. Była szansa, że mogłeś się nigdy nie wybudzić.  dlatego nie tym razem do takiej sytuacji- powiedział nerwowo i potargał mi włosy, które i tak były w nieładzie.
- Nie będę cię już zagadywać, musisz odpoczywać.- uśmiechnął się ciepło i usiadł na krześle obok łóżka, ponownie chwytając moją dłoń. Zarumieniłem się na ten gest i odpowiedziałem nieśmiałym uśmiechem.
- Dziękuję ci Choi. za to wszystko co dla mnie robisz- wyszeptałem po czym mocno go przytuliłem zasypiając w jego ramionach. Pierwszy raz, od jakiegoś czasu zasnąłem ze  świadomością iż jestem bezpieczny.